بررسی میزان رضایتمندی شغلی و عوامل موثر بر آن در بین کارکنان بیمارستان بهارلو(تهران)

سازمانها یکی از مهمترین ارکان جامعه مدرن و رفاهی هستند که بیشتر زندگی ما را تحت سلطه خود قرار داده و نظامهای اقتداری ایجاد کرده اند که پیوسته رفتار ما را مقید می سازند. در هر سازمانی نیروی انسانی بزرگترین سرمایه است و نقش موثری را در عملکرد سازمانی به عهده دارد. در این میان سازمان هایی می توانند از نیروی انسانی متعهد و وفادار برخوردار شوند که مقوله رضایت شغلی کارکنانش را در اولویت نظام مدیریتی و برنامه ریزی خود قرار دهند. سازمان های بهداشتی و درمانی به علت اهمیت وظیفه ای که در زمینه پیشگیری، مراقبت و درمان بر عهده دارند از جایگاه ویژه ای در جامعه برخوردار می باشند و نارضایتی شغلی کارکنان مراکز درمانی موجب پایین آمدن کیفیت خدمات ارایه شده و در نهایت نارضایتی بیماران خواهد شد، بنابراین توجه به نظرات و خواسته های آنان در واقع توجه به بهداشت و سلامت است. از آن جا که افزایش رضایت شغلی کارکنان بیمارستان ها باعث افزایش و ارتقاء خدمات درمانی می گردد و در نهایت رضایت بیماران را از خدمات درمانی بهبود می بخشد و با توجه به نقش کلیدی کارکنان بیمارستان ها در ارائه خدمات بهداشتی به بیماران، این مطالعه با هدف تعیین میزان رضایت شغلی کارکنان بیمارستان بهارلو و عوامل موثر بر آن طراحی شده است. اهداف اصلی این پژوهش ارزیابی و شناخت میزان رضایت شغلی در بین کارکنان بیمارستان بهارلو و شناخت عوامل موثر بر آن است. روش مورد استفاده در این تحقیق، پیمایش است و جمعیت آماری آن را کلیه کارکنان شاغل در بیمارستان بهارلو تشکیل می دهند که تعداد آنها در خرداد سال 1390، 511 نفر است. نمونه آماری که از میان این کارکنان استخراج با روش نمونه گیری احتمالی و طبقه بندی شده است. متغیر وابسته این تحقیق رضایت شغلی است که خود از چهار بعد؛ رضایت از درآمد، رضایت از همکاران در محیط کار، رضایت از محیط فیزیکی کار و رضایت از فرصت های ارتقای شغلی تشکیل شده است. متغیرهای سبک مدیریت، ارتقای شغلی، عدالت سازمانی، میزان تحصیلات، سن و جنس نیز متغیر های مستقل تحقیق را تشکیل داده اند. نتایج تحقیق حاکی از آن است که متغیرهای جنس، سن، وضعیت تاهل و وضعیت استخدامی رابطه معناداری با متغیر رضایت شغلی ندارند. در مقابل متغیرهای سبک مدیریت، درک عدالت سازمانی، امید به ارتقای شغلی، تحصیلات رابطه معناداری با رضایت شغلی دارند. بین سبک مدیریت و رضایت شغلی رابطه مثبت است یعنی هرچه سبک مدیریت، مشارکتی تر باشد رضایت شغلی بیشتر می شود. امید به ارتقای شغلی نیز، تأثیر مثبت بر رضایت شغلی دارد. همچنین کسانی که درک بالایی از عدالت سازمانی دارند، رضایت شغلی بیشتری دارند. ضریب تعیین تعدیل شده مدل برابر 63/0 می باشد، که نشان می دهد که 63 درصد از تغییرات متغیر وابسته، قابل استناد به تغییرات متغیرهای مستقل (تحصیلات، درک عدالت سازمانی، سبک مدیریت، امید به ارتقای شغلی) می باشد و بقیه تغییرات متغیر وابسته، از تغییرات ناشی از سایر عواملی است که در تحقیق حاضر نبوده اند.